در سال های اخیر، بیداری مجدد در سنگ مصنوعی نما رومی رخ داده است که در آزمون زمان مقاومت کرده و سازگار با محیط زیست هستند.
انواع مختلف سنگ، از جمله گرانیت، سنگ مرمر، تخته سنگ و سنگ آهک مورد استقبال معماران، صاحبان مشاغل و صاحبان خانه قرار گرفته اند تا شکل، مد و عملکرد را به خانه ها و املاک تجاری بیاورند.
برای هزاران سال از سنگ در ساخت و ساز ساختمان ها استفاده می شد.
سنگ های استخراج شده بر روی هم انباشته می شدند تا پایه ها، ستون ها و دیوارها را ایجاد کنند.
در واقع کل شهرها از ساختمان های سنگی با سقف های کاهگلی ساخته شده بودند.
با توسعه روش‌های پیچیده‌تر برای اتصال سنگ‌ها به یکدیگر، نماهای زیبا، طاقچه‌های در و پنجره، ستون‌ها، طاق‌نماها و دیگر لهجه‌ها در ساختمان‌ها مورد استفاده قرار گرفت.
در قرن 19 و 20، معماران شروع به استفاده از مواد مختلف در ساخت و ساز کردند از جمله چدن و بتن برای قاب بندی محلول ها و اسلب ها، که در نتیجه استفاده از سنگ کاهش یافت.
سنگ تراشان که ویژگی های ساختاری و فیزیکی سنگ را درک می کردند.
با افزایش نیاز به مواد ارزان قیمت، توسط کارگران کارخانه جایگزین شدند.
این مواد جدید امکان طراحی و توسعه آسمان خراش ها را فراهم کرد.
پس از معرفی این مصالح ساختمانی جدید، معماران از سنگ طبیعی عمدتاً برای پوشش بیرونی استفاده کردند.
با این حال، امروزه معماران و سازندگان بار دیگر به استقبال سنگ در نمای داخلی و خارجی ساختمان ها رفته اند.
سنگ طبیعی، از جمله تخته سنگ و گرانیت، اغلب در مناطق پر تردد استفاده می شود. در این مناطق معمولاً از سنگ غلتیده استفاده می شود.
اما می توان از سنگ جلا استفاده کرد. کاربردهای خارجی سنگ طبیعی شامل روکش، نصب راهروها، ستون ها و دودکش ها می باشد.
برای جلوگیری از آسیب در کاربردهای بیرونی باید رویکردهایی اتخاذ شود آسیب آب، رشد بیولوژیکی و پوسیدگی فیزیکی می تواند رخ دهد اگر استراتژی هایی برای محافظت در برابر هوا استفاده نشود.
برای قرن ها، معماران و سازندگان برای خلق شاهکارهای معماری بر سنگ طبیعی تکیه کرده اند. این بناهای سنگی امتحان زمان را پس داده اند.
معمار امروزی می‌داند که مالکان تجاری و مسکونی تمایل دارند مصالح ساختمانی سازگار با محیط زیست، بادوام و بادوام باشند.
این باعث می شود سنگ یک انتخاب “محکم” باشد.
